wtorek, 7 grudnia 2010

Możliwe komplikacje i przeciwdziałania

Na przebieg zawału serca wpływa wiele czynników: ogólne, takie jak wjek, płeć i ogólny stan zdrowia pacjenta oraz specyficzne, czyli występujące czynniki ryzyka, wcześniejsze, lub towarzyszące zawa­łowi choroby (szczególnie serca) oraz wielkość zawału, jego lokali­zacja i czas jaki upłynął od pierwszych objawów.
 Szczególnie podatne na wystąpienie komplikacji są trzy ważne zakresy działania serca, wprawdzie ściśle ze sobą związane, jednak w celach metody­cznych traktowane odrębnie:

Ukrwienie mięśnia sercowego

Gdy bóle odczuwane w okolicy serca mimo podawania leków nie ustają względnie odnawiają się, mamy do czynienia z trwającymi lub występującymi w innym miejscu zaburzeniami ukrwienia. Kolejne zmiany w obrębie naczyń wieńcowych rozpoznawane są również na podstawie nowych zmian w odczycie EKG oraz wzrostu enzymów zawału. Miast kolejnych prób rozpuszczania skrzepów, lekarz praw­dopodobnie zdecyduje się na przeprowadzenie rozpoznania czyli koronarangiografii oraz leczenia operacyjnego: dylatacji balonowej lub rewaskularyzacji (bypassu).

• Wydolność serca

Rozległy zawał, upośledzający większą część mięśnia sercowego, prowadzący w rzadszych wypadkach również do powstania guzowa­tego wybrzuszenia ścianki serca — tętniaka, wydatnie zmniejsza sprawność serca. Niewydolność tę rozpoznaje się między innymi przez trudności z oddechem nawet w stanie spoczynku, kaszel oraz obniżenie się ciśnienia tętniczego, aż do utraty przytomności włącz­nie. Wczesne wykrycie tej niekorzystnej tendencji umożliwia przep­rowadzenie echokardiografii, czyli badania ultrasonograficznego. Wystąpienie niewydolności wymaga przedłużenia okresu pobytu w łóżku oraz stosowanie leków, które z jednej strony zmniejszają pracę serca, z drugiej zaś zwiększają jego siłę.

• Rytm serca

Nieregularności pracy serca pacjent czasem może sam zaobser­wować na ekranie monitora — szczególnie w pierwszych dniach oraz po skutecznie przeprowadzonym rozpuszczaniu zakrzepów. Również ciężkie zaburzenia rytmu serca, wcześniej zwykle kończące się zgonem pacjenta, rozpoznawane są obecnie wcześniej dzięki stałemu monitorowaniu funkcji serca, co umożliwia podjęcie skutecznego leczenia. W pierwszym okresie stosowne leki podaje się w formie infuzji, w następnym — jako tabletki. Należy wspomnieć w tym miejscu o dwu ważących, ale na szczęście występujących dość rzadko zaburzeniach rytmu: zwol­nienie rytmu serca (barykardia) i przyspieszenie (tachykardia). Jeśli wydatnej barykardii, mogącej doprowadzić nawet do ustania akcji serca nie uda się opanować farmaceutykami, konieczne jest za­stosowanie rozrusznika serca. Stymulację rozrusznikiem przep­rowadza się przez dożylne wprowadzenie cienkiego przewodu do prawej komory serca i podłączenie go do źródła prądu — baterii która elektrycznymi impulsami pobudza skurcze komór. Tego rodza­ju stymulacja w wielu wypadkach konieczna jest jedynie przejściowo. W rzadkich przypadkach konieczna jest implantacja rozrusznika na stałe. Równie groźny jest przypadek odwrotny: ekstremalna tachykardia (migotanie komór), gdyż w stanie znacznego przyspieszenia rytmu serce nie jest już w stanie skutecznie przepompowywać krwi. W takiej sytuacji konieczne jest przeprowadzenie defibrylacji czyli całkowitego rozładowania potencjału elektrycznego serca za pomo­cą szoku elektrycznego, przeprowadzanego pod narkozą.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz