Przy każdym uderzeniu serca powstaje w nim bardzo słaby prąc elektryczny, o napięciu mniej więcej 0,001 wolt. Przy pomocy elektrod elektrokardiografu mocowanych do rąk, nóg i przedniej] ściany klatki piersiowej można napięcie to zmierzyć, wzmocnić] i zapisać. Duży zawał objawia się w postaci typowych odchyleń od normalnego wykresu krzywej przepływu prądu, które lekarz jest w stanie natychmiast rozpoznać. Małe zawały, które swym zasięgiem nie obejmują całej warstwy mięśniowej lub występujące w specyficznym rejonie tylnej ściany serca są trudne do rozpoznania, względnie nie uwidaczniają się w EKG wcale, szczególnie jeśli miały miejsce jakiś czas temu. Również zawały w toku w EKG występują często z pewnym opóźnieniem. Poza tym, co jest często niedoceniane, lekarz może w EKG rozpoznać zawał, który już się odbył i pozostawił po sobie bliznę w tkance mięśniowej, jednak przeprowadzając badanie spoczynkowe jedynie w wyjątkowych przypadkach jest w stanie rozpoznać zawał zapowiadający się w najbliższym czasie. W celu zdiagnozowania niedokrwienia mięśnia sercowego, co może być zwiastunem zawału, należy przeprowadzić badania EKG pod obciążeniem, czyli ergometrie. Natomiast zaburzenia rytmu serca, również mogące być jednym ze zwiasunów zawału, diagnozowa można z dużą pewnością na podstawie EKG spoczynkowego. Rozw techniki umożliwia obecnie bezprzewodową transmisję danych, jest istotne na przykład przy badaniu sprawności serca po świeżym zawale, przy pierwszych próbach chodzenia lub w trakcie rehabilitacji — przy pływaniu, wizycie w saunie, czy zwiększonych obciążeniach przy sportach ruchowych. W wielu przypadkach wielce pomocne jest porównywanie wyników aktualnie przeprowadzanego EKG z wcześniejszymi wynikami. Z uwagi na to lekarz (lub pacjent) powinien zachowywać starsze wydruki. Analiza porównawcza wielu wykresów umożliwia stwierdzenie .
